NOURALLAH, FARIS

Faris Nourallah vormde tot vorig jaar samen met zijn broer Salim The Nourallah Brothers. Ze maakten een titelloze cd die hier en daar positieve recensies kreeg, maar verder nauwelijks werd opgemerkt. Ook de eerste solo-cd van Faris Nourallah, I Love Faris uit 2002, leverde hem positieve recensies op, maar wederom geen wereldfaam, integendeel. De kans dat dit gaat veranderen met zijn tweede cd Problematico lijkt niet zo groot. Faris Nourallah maakt melancholische maar tegelijkertijd ook mierzoete popliedjes. Popliedjes die bol staan van de traditie. Denk aan Lennon/McCartney en Ray Davies om maar eens wat namen te noemen, maar ook de zo tragisch aan zijn eind gekomen Elliott Smith mag zeker als invloed worden genoemd. Daar is niks mis mee, maar Faris Nourallah mist het niveau van zijn voorbeelden en dat maakt Problematico tot een aardige cd, maar ook niet meer dan dat. Een aantal nummers zitten heel aardig in elkaar en ieder nummer heeft zo zijn momenten, maar te vaak heb je het gevoel het allemaal al eens gehoord te hebben. Vergelijk het maar met een grote zak snoep, de eerste paar zijn lekker, maar daarna word je er snel misselijk van.