Recensie
Volkrant recensie, Gijsbert Kamer
Knap hoe de spanning op Echo Echo van Waan ritmisch wordt opgebouwd ★★★☆☆
Waan, de nieuwe band van saxofonist Bart Wirtz en toetsenist Emiel van Rijthoven, maakt muziek die terecht werd opgepikt door het Duitse platenlabel Sonar Kollektiv, een kwarteeuw geleden opgericht door het illustere Jazzanova.
Wirtz en Van Rijthoven, op Waans debuutalbum Echo Echo bijgestaan door onder anderen Mete Erker op basklarinet en drummer Mark Schilders, maken muziek op het snijvlak van jazz, elektronica en zelfs een vleugje dance. Het zijn de lyrische lange noten uit de altsax van Wirtz die melodisch houvast bieden in composities die door Van Rijthoven alle kanten op worden gestuurd.
Mooi, de elektrische piano die Braziliaanse warmtegolven door de muziek blaast. En knap ook hoe de spanning op dit album ritmisch wordt opgebouwd en de band vooral op de tweede helft echt los lijkt te komen. Het is even op stoom komen, een enkele keer blijft het muzikaal wat vlak, zoals in Lost. Dan zou je willen dat Waan iets meer lef toont door met eenzelfde woeste schilderpartij als op de albumhoes de lijntjes te negeren.
Mogelijk doen ze dat vrijdag 24 februari, als ze dit avontuurlijke album in het Amsterdamse Bimhuis live presenteren.
Knap hoe de spanning op Echo Echo van Waan ritmisch wordt opgebouwd ★★★☆☆
Waan, de nieuwe band van saxofonist Bart Wirtz en toetsenist Emiel van Rijthoven, maakt muziek die terecht werd opgepikt door het Duitse platenlabel Sonar Kollektiv, een kwarteeuw geleden opgericht door het illustere Jazzanova.
Wirtz en Van Rijthoven, op Waans debuutalbum Echo Echo bijgestaan door onder anderen Mete Erker op basklarinet en drummer Mark Schilders, maken muziek op het snijvlak van jazz, elektronica en zelfs een vleugje dance. Het zijn de lyrische lange noten uit de altsax van Wirtz die melodisch houvast bieden in composities die door Van Rijthoven alle kanten op worden gestuurd.
Mooi, de elektrische piano die Braziliaanse warmtegolven door de muziek blaast. En knap ook hoe de spanning op dit album ritmisch wordt opgebouwd en de band vooral op de tweede helft echt los lijkt te komen. Het is even op stoom komen, een enkele keer blijft het muzikaal wat vlak, zoals in Lost. Dan zou je willen dat Waan iets meer lef toont door met eenzelfde woeste schilderpartij als op de albumhoes de lijntjes te negeren.
Mogelijk doen ze dat vrijdag 24 februari, als ze dit avontuurlijke album in het Amsterdamse Bimhuis live presenteren.
Tracks
Disc 1
1. Kink
2. Open
3. Chivat
4. Lost
5. Omi
6. 1974
7. The Cricketer
8. Frequence
9. Hard Cane Bone
10. Chivat Alt
