NOONDAY UNDERGROUND
SURFACE NOISE
Label: SETANTA
Releasedatum: 28-10-2002
Herkomst: NL
Item-nr: 1355739
EAN:
Levertijd: Levertijd: Onbekend
Recensie
Op de nieuwe cd van Paul Weller, Illumination, vallen vooral de nummers
waaraan producer Simon Dine heeft meegewerkt in positieve zin op. Paul Weller is een groot fan van de band van Simon Dine, Noonday Underground, een band die verder bestaat uit zangeres Daisey Martey. De muziek van Noonday Underground is niet zo makkelijk te omschrijven. Het klinkt allemaal erg retro vanwege de jaren '60 (psychedelica) en Northern soul invloeden (veel blazers), maar met name in de instrumentale soundscapes lijkt de band ook zeker beinvloed door Portishead
en Stereolab. Surface Noise is de tweede cd van de band die vorig jaar
debuteerde met Self-Assembly. Surface Noise heeft enkele zeer sterke momenten,
met name de nummers die door Daisey Martey en door gast-vocalist Paul Weller
worden gezongen zijn erg sterk. De instrumentale soundscapes vervelen echter snel en hetzelfde geldt voor de nummers die door Simon Dine zelf (?) zijn ingezongen. Surface Noise is daarom een wat tweeslachtig album, bij vlagen
verschrikkelijk goed, maar bij vlagen ook slaapverwekkend. Omdat de band een
volstrekt eigen geluid heeft verdienen ze voorlopig het voordeel van de
twijfel, maar de volgende keer graag een album dat van kop tot staart het
niveau heeft van enkele van de nummers op Surface Noise.
waaraan producer Simon Dine heeft meegewerkt in positieve zin op. Paul Weller is een groot fan van de band van Simon Dine, Noonday Underground, een band die verder bestaat uit zangeres Daisey Martey. De muziek van Noonday Underground is niet zo makkelijk te omschrijven. Het klinkt allemaal erg retro vanwege de jaren '60 (psychedelica) en Northern soul invloeden (veel blazers), maar met name in de instrumentale soundscapes lijkt de band ook zeker beinvloed door Portishead
en Stereolab. Surface Noise is de tweede cd van de band die vorig jaar
debuteerde met Self-Assembly. Surface Noise heeft enkele zeer sterke momenten,
met name de nummers die door Daisey Martey en door gast-vocalist Paul Weller
worden gezongen zijn erg sterk. De instrumentale soundscapes vervelen echter snel en hetzelfde geldt voor de nummers die door Simon Dine zelf (?) zijn ingezongen. Surface Noise is daarom een wat tweeslachtig album, bij vlagen
verschrikkelijk goed, maar bij vlagen ook slaapverwekkend. Omdat de band een
volstrekt eigen geluid heeft verdienen ze voorlopig het voordeel van de
twijfel, maar de volgende keer graag een album dat van kop tot staart het
niveau heeft van enkele van de nummers op Surface Noise.
