ARCTIC MONKEYS

Conclusie 1. Meer dan ooit, zoekt de band Arctic Monkeys naar muzikale diversiteit. Conclusie 2. Meer dan ooit boort songwriter Alex Turner zijn vocale mogelijkheden aan. Een hoge kopstem, een lage brom, het maakt hem hoorbaar niet uit. Het resultaat ervan is namelijk immer aalglad, gecontroleerd en klinkt bovenal ongelofelijk overtuigend.
Nu even inhoudelijk. The Car, het zevende album van de band, is gevuld met tien soulvolle, groovende, relaxte nummers. Het gaat feitelijk verder waar Tranquility Base Hotel & Casino uit 2018 is opgehouden. Veel liedjes van dit album hebben een onbetwiste filmische zweem over zich. Net zoals gold bij dat zesde album. Luister maar eens naar de opener (single There’d Better Be A Mirroball) of het puntige Big Ideas en je waant jezelf met gemak middenin een James Bond-scene.
Maar, zoals gezegd, er is tegelijkertijd ook nog meer diversiteit bij gekomen. Sculptures Of Anything Goes bijvoorbeeld laat een donkere synthpartij samensmelten met een diepe, zware, sterk verstoorde drumpartij. De kraakheldere stem van Alex Turner zweeft er heerlijk vrij en veelzeggend boven: ‘flowing towards sculptures of anything goes…’
En in I Ain’t Quite Where I Think I Am, horen we de zeer smakelijke combinatie van een funky wahwah-riff en wild rondfladderende vioolpartijen. Over funk gesproken; in Hello You grommen er dikke funknoten over bongo-partijen en wordt er een prachtig vioolarrangement met een kinderlijk Oosters themaatje gecombineerd. Je verzint het niet, maar och, wat klinkt het lekker. De violen in het puntige Big Ideas en in het zwierige slotstuk Perfect Sense zijn eveneens niet te versmaden trouwens.
Jet Skis On The Moat heeft bijna een symfonische seventiesfeel en Body Paint grijpt mede door de dartelende pianopartij en de prachtige opbouw, uitbarsting en prachtige gitaarsolo rechtstreeks naar Bowiealbums uit datzelfde decennium. Ook de titeltrack The Car heeft overigens zo’n snerpende Mick Ronson-achtige rollende solo. Nog iets: wat nestelt die fijne akoestische tokkelpartij zich fraai in dat nummer, zeg… Over fijne akoestische partijen gesproken: we moeten Mr. Schwartz wat dat aangaat ook niet ongenoemd laten.
Joh, er is te veel moois om op te noemen. Daarom maar even de derde en laatste conclusie. De grenzen van deze band zijn wederom danig opgerekt. De verrassingen zijn talloos. En weergaloos. Dat ook.