“Ik leerde deze muziek kennen toen ik vijftien was en op tv een documentaire zag waarin Vladimir Ashkenazy één van de stukken speelde. Dat raakte een snaar bij me. Ik was toen al een tijdje bezeten van Bachs Wohltemperierte Klavier en deze twintigste-eeuwse variant fascineerde me direct.” - Hannes Minnaar
Toen Hannes Minnaar, één van de toonaangevende musici van onze tijd, in 2020 de Goldbergvariaties van Bach aan het opnemen was, opperde hij al het plan om een cd te maken met de 24 Preludes en Fuga’s opus 87 van Dmitri Sjostakovich. Met deze pure muziek van Bach in het hoofd, gingen de gedachten vanzelf uit naar dit werk van de Rus, verklaart hij. Heel vreemd is dat niet, ondanks de dik tweehonderd jaar die er tussen het ontstaan van deze stukken zit: beide werken vormen een eigen universum van polyfone muziek.
Zoals vrijwel iedere componist hield Sjostakovich zich zijn leven lang bezig met het oeuvre van Bach. Zijn preludes en fuga’s, gecomponeerd in 1950/1951, zijn wel extremer dan die van Bach. Vooral in de preludes, die soms symfonisch van karakter zijn. En hoewel de fuga’s net zo strikt zijn als die van Bach, verzint hij eigen regels: zo wordt de eerste fuga alleen maar op witte toetsen gespeeld. Het thema van de zevende fuga is feitelijk één groot gebroken akkoord. Op zijn eigen manier zoekt hij de grenzen van de mogelijkheden op.
Na Bachs Goldbergvariaties, die hem wereldwijde erkenning opleverden (waaronder een Diapason d'Or) laat Hannes Minnaar op dit album weer de kwaliteiten van zijn pianospel horen: zijn genuanceerde toucher, spontaniteit, natuurlijke finesse in frasering en een vertrouwdheid met de partituur gaan hand in hand met een frisheid die een gevoel van improvisatie oproept. Het resultaat is een nieuwe mijlpaal in de rij van interpretaties van deze prachtige muziek.
