PETER SCHMIDL, WIENER PHILHARM

Chuck is back. Na The Other Side Of Town uit 1981 en het verrassend succesvolle Extremely Cool uit 1999 volgt nu de derde langspeler van nachtuil en bluesveteraan Chuck E. Weiss. Opnieuw is de onmiskenbare invloed van boezemvriendje Tom Waits present, maar nog meer grijpt Weiss op Old Souls & Wolf Tickets terug naar de authentieke, zompige blues van weleer. De hoogtepunten sommen in recordtempo op als Chuck E. Weiss de rokerige juke joints van New Orleans verkent en zich inlaat met de verhalen van stokoude katoenplukkers. De blues is niet dood, maar ruikt alleen een beetje vreemd, dat zou Frank Zappa gedacht hebben bij het horen van Chuck E. Weiss. Toch is Weiss terughoudender dan op zijn voorgaande album en ruilt hij het bizarre regelmatig in voor oerdegelijke bluesstandaards. Niet getreurd, want hij gromt, piept en puft zich als vanouds op aangename wijze door veertien stomende levensliederen heen, met als vreemde eend in de bijt, een duetje met wijlen Willie Dixon. Hoewel deze song al dertig jaar geleden is opgenomen, lijkt het prima te passen tussen de nieuwe nummers van Weiss. Voeg hier en daar een orgeltje, harmonica, blazersectie, en een heuse enhanced videotrack aan toe, en je kunt moeilijk om heer Weiss heen.