LOPEZ, JENNIFER

Als eerste is het zo dat de nieuwe Cult geen herhaling is van succesplaten Love, Electric, of Sonic Temple. Als tweede is het natuurlijk lovenswaardig dat de Cult wederom niet direct drijft op eerdere muzikale successen. Opener War (The Process) zet wat dat betreft gelijk de toon voor de rest van de plaat: hard, rauw en gedreven. Ondanks de herkenbare Duffy-gitaarpartijen en de krachtige stem van Astbury (Matt Sorum mag zijn drumkruk weer innemen), is Beyond Good And Evil niet de meest toegankelijke plaat van The Cult maar groeit hij wel bij elke beurt. Breathe roept misschien nog wel het meeste herinnering op aan de tijd van welleer terwijl Nico een optelsom is van wat deze band groot heeft gemaakt. True Believers begeeft zich redelijk richting powerballad zonder er een te zijn en afsluiter My Bridges Burn is een rocker waar The Cult patent op lijkt te hebben en die als enige op elke plaat vanaf Love had kunnen staan. Al met al is dit een geslaagde terugkomplaat.