AIRBAG

Het komt niet zoveel meer voor (tenminste in mijn beleving) dat je bij een bepaalde band of muzikant er onvoorwaardelijk van uit mag gaan dat nieuw werk altijd top zal zijn, en dat alleen dan de vraag over blijft: hoe top? Airbag (en bij verstek het solowerk van diens voorman Bjorn Riis) is zo’n band. Vanaf de eerste plaat, Identity uit 2009, ben ik groot fan van deze groep die ik in een eerdere recensie de “Pink Floyd van de 21st eeuw” heb genoemd en zelfs ook de vaandeldrager van de hedendaagse prog. Achter die boude beweringen blijf ik gewoon staan, sterker nog, ben ik nog meer in versterkt na het horen van de vijfde release van onze Noorse vrienden. A Day at the Beach bevat zes tracks waarvan er drie rond de tien minuten klokken, en de liefhebber weet dan al: dat wordt smullen. Want die lengte geeft genoeg ruimteen tijd om steeds weer een dreigende sfeer op te wekken, met een stukje melodieusheid in het midden, en dan zo’n heerlijke David Gilmour-achtige solo van Riis (luister naar de solo in A Day at the Beach, Part 2 en durf mij dan te zeggen dat jij dan ook niet overstag bent gegeaan). Plus Riis’ melancholische stem en je weet, dit is weer toppie de toppie. Het is dat we in deze periode niet zomaar het strand op mogen want anders had ik daar nu de hele dag vertoeft, met deze heerlijke muziek op mijn knar met steeds langer wordend haar, en maar staren naar de verre einder. F***k Corona, het leven is wel degelijk de moeite waard!