Cello Girls is een werk dat zijn discursieve kwaliteiten geleidelijk onthult, zoals de delen van een symfonie of de hoofdstukken van een roman. Cello Girls is een project, een vinylplaat, een ruimtelijke installatie en een reeks events. De installatie functioneert als een hub voor geluid, beeld, gedachten, herinneringen, verdriet, emoties en ceremoniële speelsheid. De plaat is het resultaat van een samenwerking tussen kunstenaar, schrijver en cellist Emily Kocken en producer en filosoof Jacco Prantl. Voor dit werk lieten zij zich inspireren door het werk van de tot voor kort bijna vergeten celliste Charlotte Moorman. Zij was onderdeel van de Fluxus beweging en deed in de jaren zestig veel stof opwaaien met onthullende performances op een fantastische schaal. Moorman was muze én feminist. Ze doorbrak de strakke kaders van de klassieke traditie en verbond haar lichaam aan de cello tot een nieuw instrument.