De Canadese singer-songwriter Ron Sexsmith heeft inmiddels een prachtig, maar helaas zwaar ondergewaardeerd, oeuvre op zijn naam staan. Sexsmith maakt platen sinds het begin van de jaren 90 en heeft inmiddels tien bescheiden meesterwerken gemaakt. Van deze platen klonk het in 2011 verschenen Long Player Late Bloomer flink wat lichtvoetiger dan we van de Canadees gewend waren, maar wereldberoemd heeft het hem niet gemaakt. Op Forever Endeavor horen we daarom weer de Ron Sexsmith die we kennen van zijn eerdere platen. Forever Endeavor strooit weer driftig met ietwat melancholieke maar stuk voor stuk perfecte popliedjes, waarvoor oude meesters als Paul McCartney, Harry Nilsson, Elvis Costello en Randy Newman zich niet zouden schamen of geschaamd zouden hebben. Sexsmith maakt nog altijd bijna ambachtelijke muziek, die inmiddels een uit duizenden herkenbaar geluid heeft. Door de prachtige instrumentatie (met onder andere de pedal steel van Greg Leisz) en de sfeervolle productie van topproducer Mitchell Froom voegt de plaat bovendien wat toe aan het mooie rijtje Ron Sexsmith dat iedere muziekliefhebber al in de kast moet hebben staan.
