THARAUD

Excentriek? Thuis geen piano hebben en met wat sleutels op zak van appartementen van vrienden toch in staat te kunnen spelen. Bijgeloof? Voor iedere opname bloemen leggen op het graf van de componist Chabrier. Eigenzinnig? Jazeker, maar luisterend naar zijn laatste Rachmaninov album heeft het pianospel van Alexandre Tharaud er bepaald niet onder geleden. Een verbluffend mooie uitvoering van het Piano Concerto No.2 dat geldt als één van Rachmaninovs meest succesvolle werken. Met het bekende Adagio sostenuto thema dat Eric Carmen in 1975 gebruikte in zijn ballad All by Myself. Met Alexander Melnikov en Aleksandar Madzar in een tweetal intieme Rachmaninov werken voor piano met zes handen. De kers op de taart is een sublieme Vocalise in de originele versie voor stem en piano met de sopraan Sabine Devieilhe.

Tharaud plays Rachmaninov

Rachmaninov:
Piano Concerto No. 2 in C minor, Op. 18
Royal Liverpool Philharmonic Orchestra, Alexander Vedernikov

Morceaux de Fantaisie, Op. 3
Vocalise, Op. 34 No. 14
Sabine Devieilhe (soprano)

Pieces (2) in A major for piano 6 hands - Waltz & Romance
Aleksandar Madžar (piano) & Alexander Melnikov (piano)

Alexandre Tharaud (piano)


French pianist Alexandre Tharaud takes on the blockbuster ‘Rach 2’ concerto in a thrilling performance with the Royal Liverpool Philharmonic Orchestra and Russian maestro Alexander Vedernikov. It is coupled with more intimate Rachmaninov for piano six-hands (for which Alexandre is flanked by Alexander Melnikov and Aleksandar Madžar) and the icing on the cake: a sublime Vocalise in the original version for voice and piano, with pure-voiced French soprano Sabine Devieilhe.

Alexandre Tharaud’s recorded catalogue is large and eclectic, but this is the first time he has devoted an entire album to Russian repertoire – specifically to the music of Sergei Rachmaninov. “I was still quite young when I first played this concerto,” explains Tharaud. “I adored it … Rachmaninov’s virtuosity really appeals to young pianists. Today, of course I’m still enthralled by the concerto’s virtuosity, but now I’m more interested in its dark shadows: the sense of despair, of staring into the abyss. My interpretation of Rachmaninov has changed a lot over the years.”