In deze onzekere crisistijden is er nog één instelling die je kunt vertrouwen en waar je blindelings je geld kunt deponeren. Ik heb het natuurlijk over de bluesrockbank van Joe Bonamassa. Regen of zon, storm of lentebriesje, profiteurs of barmhartige Samaritanen, het maakt voor Ome Joe niets uit, hij blijft als een rots in de branding zijn hoge kwaliteit bluesrock produceren. Snel na het prima dubbelalbum Live From Nowhere In Particular is dat nu The Ballad Of John Henry, een sterk persoonlijke plaat waar Joe het mislukken van zijn relaties luidkeels betreurt. Dat doet hij niet rucksichloss door er op zijn gitaar op los te rammen. Opener en titelnummer is een subtiele, voor het eerst door blazers ondersteunde, sage over een Amerikaanse arbeidersheld. Stop!, bekend van Sam Brown, krijgt een bijna soulachtige uitvoering en ook verderop druipen de nummers van het liefdesverdriet. Gelukkig staan er ook nog een paar fijne rampenstampers op anders zouden we er collectief in blijven. Okay, het is niet aardig maar ik zou bijna wensen dat Joe nog lang last heeft van slechte relaties want het levert wel prima platen op!
